Wszystko jest fajnie. Nareszcie jesteśmy z fajnym facetem. Facet jest kompleksowo wyposażony: z poczuciem humoru, inteligentny, pachnący. No pycha, no! Aż tu nagle wtem znienacka przychodzi dzień, w którym nasz ON zaczyna zachowywać się, jakby COŚ weszło w posiadanie jego ciała, ubezwłasnowolniło go i przemawiało jego ustami. Nagle okazuje się, że rzeczywistość nie istnieje: on wie lepiej, a my jesteśmy jego WROGIEM – śmiertelnym wrogiem, oraz jesteśmy podłe krowy/małpy/jędze, które W OGÓLE nic nie rozumieją.

My - krowy/małpy/jędze podłe - stoimy obok z rozdziawioną gębą, gdyż jest to absolutnie wykluczone, jakoby ten dwunożny stwór to był nasz Miś, nasz Osobisty, nasz Faflunek ukochany. Miś, którego znamy jak podszewkę własnego żakietu. Trochę jesteśmy zaciekawione, ale znacznie bardziej przerażone. Mamy ochotę wykonać telefon: „Halo? Czy to pan Pellaeon, dowódca talerza latającego? Bo... no, tego - jakby zaszła taka mała niedogodność, bo właśnie pamięta Pan, jak porwaliście mojego faceta jakieś dwa dni temu? No, więc chyba zaszło małe nieporozumienie i oddaliście mi zawartość sąsiedniej lodówki. Oczywiście, nie ma sprawy, każdemu się może zdarzyć, ale gdybyście jednak oddali mi mojego Faflunka w ciągu jakichś dwóch godzin, ZANIM ZABIJE NOŻEM TEGO, KTÓRY MNIE TU WKURWIA, to byłoby fantastycznie! Dzięki z góry. Całuje między antenki”.

I faktycznie przychodzi moment, kiedy nasz Miś wykonuje taki z nagła RESET, mruga oczkami i znowu jest cały słodki i cały nasz. I w ogóle nie rozumie O CO NAM CHODZI i dlaczego jesteśmy na niego takie wkurwione (bo w końcu jak ma rozumieć, skoro przez ostatnie dwie doby przebywał na innej planecie, a jego ciałem poruszał kosmita). I proszę mi nie wmawiać, ze kobiety mają podobnie. O nie, nie, nie, nie, nie! My potrafimy uzasadnić swoje postępowanie. Owszem, czasem zachowujemy się nieswojo, ale zawsze - ZAWSZE! - oparte jest to na solidnych podstawach logicznych, na przykład:

- jestem wkurwiona, bo nie było w sklepie suszonych pomidorów, na które miałam ochotę dziś na kolację,

- jestem wkurwiona, bo nie było mojego numeru tych butów, które mi się podobały jako jedyne w sklepie i na świecie, więc OCZYWIŚCIE akurat tych właśnie nie ma,

- jestem wkurwiona ponieważ wszyscy mlaskają, chrupią i mielą jęzorem, a nie wypada mi wstać od stołu i zjeść w pokoju obok,

- jestem wkurwiona, bo mi się śniło, że tańcowałeś z Krychą, a ja stałam pod ścianą samotnie.

No więc o co z nimi chodzi?

PS: Poruszony w dzisiejszym odcinku temat jest CAŁKOWICIE teoretyczny i nie oparty na żadnych faktach, ani na niczyim życiorysie, ani nie ma absolutnie odniesienia do osób które znam lub są moim chłopakiem. ABSOLUTNIE.