DŻIZAJSTUS, JAK MI GORĄCO. Jak ostatnio byłam po kryjomu u lekarki od spraw podwozia, powiedziała mi, że to jeszcze NIE MÓJ CZAS. Jeszcze nie pora na wahania nastrojów, uderzenia zimna i gorąca, humory i wybuchy gniewu. A jednak siedzę tu sobie, oblewam się zimnym potem, przykładam ściery wszelakie do czoła i przekwitam. Poczęłam spacerować boso po zimnych kafelkach i przytulać głowę do ściany, ale nic to nie daje. Czołgałam się po terakocie w przedpokoju i lizałam niezadaszony, mokry taras. Nadal mi ciepło. Nadal przekwitam w wysokich temperaturach. A PRACOWAĆ MIAŁAM, TAK?

Coby całkiem czasu nie marnować, w godzinach 01:00-4:00 sporządziłam paczkę świąteczną dla chrześniaków. Skromną, mało obfitą, ale od serca. Z listami od św. Mikołaja, instrukcjami, zadaniami. Full zestaw. Byliśmy dzisiaj w IKEA po kalendarz adwentowy, ale ZNIKNĄŁ. Nawet w katalogu elektronicznym go nie ma. A PRZYSIĘGAM, ŻE BYŁ, stał przy kasach i patrzył na mnie.

O taki:

Piękny, prosty, poręczny. Zamysł był, żeby do niektórych kieszonek powrzucać liściki z zadaniami, do innych cukierki, do jeszcze inszych teksty kolęd do nauczenia. ALE CAŁY MISTERNY PLAN  WZIĄŁ W ŁEB. O!

Osobisty pytał się mnie tylko trzynaście razy: "a nie sądzisz, że to możliwe iż być może, kto wie, nigdy nie można mieć pewności, różnie bywa, ale kalendarz mogłaś widzieć w innym sklepie...hę?!", a potem judaszowym tonem próbował ze mną jeszcze: "jesteś taka osłabiona, blado dziś wyglądasz, pewnie to tak z przemęczenia, mhm..." i uśmiechał się przepraszająco do Panów Ikeistów, którzy doskonale wiedzieli, że "KALENDARZ BYŁ TU JESZCZE DWA TYGODNIE TEMU, O TAAAM STAŁ PRZY KASACH, TRZY RODZAJE NAWET, NOJANIEMOGĘDOJASNEJCHOLERY!" - jeno w spisku byli i nic nie chcieli mi przytaknąć. Elektroniczny katalog też był w spisku.

A jednak z mojego aktu urodzenia WYRAŹNIE WYNIKA, że w ciemię bita nie jestem i dowód istnienia kalendarzy NA WSZELKI WYPADEK mam o TUTAJ, a także TU i jeszcze dodatkowo w TYM miejscu. Można klikać.

Nie ma jednak takiej siły, takiego spisku nie wymyśli ludzkość, żeby udało się pozbawić moich chrześniaków wesołej paczki bożonarodzeniowej od cioci-sroci (jak zwykł z czułością mawiać na mnie Młody; mówił też "dziadziusiu-sradziusiu" oraz "babciu-srapciu", więc nie wiadomo, czy to przekorny słodziak po matce, czy cham po prostu, po cioci). Paczka stoi, jędrna i gotowa. Jutro przejdzie inspekcję Osobistego ("czy aby na pewno dobrze zakleiłaś? Zaklejmy to jeszcze 14 razy, dla pewności, dookoła - no nie ociągaj się, ciągnij, ciągniiiiij, mocnieeej!") i zostanie wysłana hen, heeeen daleko, za góry i za morza.

Nadawcą listów jest Święty Mikołaj, ale paczkę trzeba będzie kurierem nadać, więc JAKBYŚ TO CZYTAŁA MATKO SYNA BOŻEGO (tłum. godson = boży syn, chrześniak) i nie mniej boskiej córki, to pamiętaj, że paczkę trzeba ogołocić z nazwiska nadawcy zaraz po odebraniu, spalić zdradliwą karteluszkę, zdeptać lub zjeść i NIE DAĆ PODEJRZEĆ MŁODEMU. W środku luzik, wszystko po mikołajowemu. Tak? No.

To teraz, jak już była lekcja angielskiego, czas na lekcję polskiego.
A kto się nie uśmieje do łez, ten duperel.