Szafa zamieszkała dziś w naszym mieszkaniu.

Pojechaliśmy po nią do teścia firmy. Wyjęliśmy z jego dostawczego samochodu cztery tony towaru oraz brzydką Szafę Na Zastępstwo, zapakowaliśmy na pakę potencjalnie ładną Szafę Po Babci, sosnowy regał i parę innych rzeczy, i zawieźliśmy je do naszego mieszkania. Panowie dźwigali, ja otwierałam drzwi. W międzyczasie powarczeliśmy na siebie z Osobistym dla umocnienia więzi, bo TYLE JEST DO ZROBIENIA, NIE WYTRZYMAM, a także CZEMU TY JESZCZE TEGO NIE ROBISZ KOBIETO!, oraz dodatkowo NO NIECH KTOŚ ZADZWONI I TO ZAŁATWI, no!

Zatem to właśnie robią dojrzali ludzie w piątkowe wieczory? Krochmalą firanki i dyskutują o obudowach wanny? Omatkobuzka, a gdzie poniewieranie się po mieście, ja się pytam?! Żyłam zawsze w przekonaniu, że dzień jest udany, jeśli czegoś nowego doświadczę, lub się nauczę. Z ostatniego dnia nauka jest tylko jedna, a treść jej zawarta jest w mądrych księgach:

(z Księgi jedynej w swoim Rodzaju)

Gdy ONA zatnie się w palec, to:
- myśli "auuu!" i nierzadko "o kur**!",
- wkłada palec do buzi, żeby krew nie kapała na dywan,
- drugą ręką sięga po plaster i przykleja go,
- idzie robić swoje.

Natomiast, gdy ON zatnie się w palec, to:
- wrzeszczy "kur**!",
- odsuwa rękę jak najdalej, bo nie może znieść widoku krwi,
- woła o pomoc,
- w tym czasie tworzy na dywanie plamę krwi,
- musi usiąść, bo nagle dziwnie się poczuł (w tym czasie ONA nadchodzi z pomocą),
- łamiącym się głosem wyjaśnia, że o mało nie stracił ręki,
- odmawia przyklejenia plastra, bo "na taką ranę jest stanowczo za mały!",
- potajemnie sprawdza w Encyklopedii Zdrowia lub na googlach, ile krwi może stracić dorosły człowiek, a mimo to przeżyć (w tym czasie ONA idzie do apteki po większy plaster),
- syczy, ale z mężną miną znosi naklejanie plastra,
- prosi o duży stek na kolacje, aby przyspieszyć tworzenie erytrocytów i ostrożnie kładzie nogi na stoliku, żeby pozostała krew spływała do serca (w tym czasie ONA smaży stek),
- stwierdza, że przydałoby się kilka piw na uśmierzenie bólu,
- odkleja plaster, aby zobaczyć, czy rana jeszcze krwiawi (w tym czasie ONA jedzie na stację benzynową po piwo),
- tak długo kombinuje przy plastrze, że znowu zaczyna lecieć krew,
- zarzuca jej, że nie umie opatrzyć rany,
- wzdycha i jęczy, kiedy ona odkleja stary i nakleja nowy plaster,
- stwierdza, że dziś wieczorem trzeba zrezygnować z wyjścia, bo zdrowie nie pozwala, ale za to całkiem przypadkiem w TV leci mecz piłki nożnej (w tym czasie ONA trze plamę na dywanie),
- w nocy kilka razy wstaje do łazienki, aby sprawdzić, czy nie tworzy się wokół rany zakażenie,
- z tego powodu następnego dnia jest zmęczony i rozdrażniony,
- zwalnia się z pracy dwie godziny wcześniej i idzie do lekarza, aby potwierdzić, że nie wdało się zakażenie,
- w pracy kradnie potajemnie temblak z apteczki w pokoju sanitarnym,
- prosi miłą koleżankę o zabandażowanie i napawa się jej współczuciem,
- podniesiony na duchu idzie z kolegami do knajpy wieczorem i na pytanie "Co się stało?" odpowiada: "DROBIAZG, NIE MA O CZYM MÓWIĆ!".

PS: Mama moja rodzona szyje. Hobby ma takie. No i nam - mi i Osobistemu - różne przydasie do nowego mieszkania robi. Narzuty, poduszki, obicia, kieszonki, etui na dzbanki, serwetki, bieżniki, obrusy i inne. Gdyby materiał był trochę bardziej sztywny, uszyłaby nam pewnie i regał. Zrobię wystawę maminych dzieł, kiedy będę je miała w komplecie, ale - ALE! - ale dzisiaj zapytałam mamę, czy mogłaby mi zszyć dowolne dwa kwadraty, albo inne koło - NIE ZNAM SIĘ - i zrobić pętelkę, cobym wałki do włosów mogła w tym składować. Mama po godzinie wysłała mi zdjęcia tego:

Jest to bardziej eleganckie niż większość moich toreb...

... więc chyba będę z tym chodziła na miasto!