Zaprawdę powiadam, że niedziela to dopiero początek oraz ACH, CO TO BYŁ ZA DZIEŃ!

Wszystko, co powinno się dziać na przełomie roku lub półtora, będzie się działo w tym miesiącu. Witaj, piękny listopadzie. My się wyprowadzamy, więc mamy wyposażeniowo - renowacyjne zadania w planach na każdy weekend miesiąca. Teściowie remontują dom i robią podwieszane sufity, więc u niech będzie się kurzyło co najmniej dwa tygodnie listopada. 

A dziadki - babcia G. i wujek B. - wybrali farbę w kolorze zielonego groszku i mandarynki, podrzucili nam pod drzwi osiem puszek i ogłosili, że zaplanowali wielki remont mieszkania: zrywanie podłóg, wygryzanie futryn, szpachlowanie sufitu, miotanie kafelkami na balkonie, malowanie ścian - a wszystko to, podczas SWOJEJ NIEOBECNOŚCI. Mhm, o tak. Zatrudnili Pana Majstra z ekipą, ekipa przybędzie 28.10. - "wracamy za trzy tygodnie!" oraz "robimy to dla was, jak umrzemy, będziecie mieli ładne mieszkanie!". Ekipa boruje od rana.

Wczoraj rano wstałam więc skoro świt, bo babcia G. i wujek B. mieli zostać zawiezieni przez mojego teścia i Osobistego do sanatorium (350km w jedną stronę, a "pociągiem jeździ ten, kto ma wyrodne dzieci") i trzeba się było z nimi pożegnać. Babcia G. zapakowała się w 4 walizki i 3 etui na ubrania na wieszakach. W walizkach była pościel na zmianę, zapasowe łóżko polowe na wypadek okupacji, a także zastawa stołowa, gdyby ktoś do ich pokoju chciał przyjść w gościnę przed potańcówką i masażami. Na jednym etui/wieszaku babcia miała dwie garsonki: na potańcówki i niedzielną, na drugim futro z lisa, na trzecim wujkowy garnitur, co do którego wujek nie miał prawa głosu, bo wieszaki są babci. Wujek zmieścił się w dwie walizki, ale to tylko dlatego, że zawartość trzeciej miał na sobie: podkoszulkę, koszulkę, koszulę, sweterek, bluzę, kamizelkę, szeleczki i zimową kurtkę.

Osobisty zadzwonił do mnie, kiedy dojechali na miejsce i piskliwym głosem wysapał:

- Jak niosłem te walizki przez hol, to WSZYSCY SIĘ ZE MNIE ŚMIALI, a bab... - ale nie usłyszałam, co chciał powiedzieć o babci, bo w słuchawce było słuchać już tylko ją, kiedy energicznym i rezolutnym głosem wyjaśniała kierownikowi hotelu, że jego brak kompetencji wyznaczyć można na podstawie długości stolika w ich pokoju, na którym to stoliku DEFINITYWNIE nie da się podać obiadu - Przez trzy tygodnie jeść trzeba, nie sądzi Pan? Na sanatoryjnych sałatkach nikt jeszcze nie wyżył! Tatko, powiedz im jak ci cukier spada! Co się wtedy z tobą dzieje? - groźnie łypnęła okiem na wujka B. i podniosła brew, przypuszczam.

W międzyczasie moi rodzice ruszyli w podróż do stolicy. Jak tylko przyjechali, przywitali się i tata wyrzucił z siebie gromadzoną cały poranek nienawiść do wszystkich: cyganów, polityków, templariuszy, cyrkowców, motorniczych i kierowców, oddał mi kluczyk i przewiozłam go do nowego mieszkania. Zrobiliśmy osiem kursów parking-mieszkanie, żeby znieść do środka wszystko to, co wyprodukowała mama, lub co przywiózł do poskręcania tata. Zdjęcia jednej szesnastej wyrobów mama wysłała mi mejlem przed przyjazdem:

Mama uszyła pierdyliard poduszek: czarnych, czerwonych, białych i czarno-czerwono-białych. W tle widać zaczątki obrusów, serwetek i podwalinę pierwszego bieżnika.

Za czasów kawalerskich, kiedy mieszkałam samotnie jak palec hen hen, daleko w stolicy, dostałam od rodziców fotel PELLO z IKEA. W nowym mieszkaniu Pan Zarządca wstawił identyczny. Mama uskuteczniła więc przedwczoraj renowację obicia i będziemy mieli dwa soczyście czarne siedzidła. Hurraaa!

Tata zarządził, że moją sztalugę przywiozą. Mama zarządziła, że ma też IDEALNY obraz w piwnicy. Moi rodzice doskonale zarządzają, oboje!

Potem przywiozłam też mamę i teściową, coby fachowym okiem oceniły potencjał lokalu. Teściowa, zaznajomiona już z mieszkaniem, kiwnęła z aprobatą głową i zaczęła podziwiać lokalną florę. Mama, nówka sztuka na naszych włościach, westchnęła, uśmiechnęła się, wciągnęła duży haust powietrza na tarasie, podwinęła rękawy i zaczęła:

- ustawiać szafy,

- mierzyć kanapy,

- przymierzać tapicerkę,

- doszywać warstwy puchu do warstw puchu,

- ubierać poduszki w poszewki,

- wiązać sznureczki,

- naciągać gumki,

- szacować wielkość obrusów i bieżników,

- zaznaczać, przypinać, notować, podkreślać, a wszystko to, trzymając w zębach szpilki krawieckie. Zapisała też, że KONIECZNIE na ZA TYDZIEŃ musi uszyć:

- obrus do kuchni,

- bieżnik na parapet,

- rękawiczki kuchenne,

- to takie coś kwadratowe czym się gorące garnki za uszy trzyma,

- podkładki pod stojak,

- wymoszczenie pudełka po cygarach, żebym na biżuterię miała,

- serwetki pomarańczowe lub zielone,

- niewiemcojeszcze.

Poprosiłam mamę, żeby robiła zdjęcia składników i efektu końcowego każdego dzieła, takie w stylu "PRZED" i "PO". Dla uciechy oczu naszych.

Ja jestem mniej zdolna, ale mam wielki entuzjazm, dostałam więc w przydziale pomalowanie szafy babci G. dwiema warstwami farby białej. Będę dokumentować "przed" i "po", niemal każde maźnięcie, oraz - OŁ JEJOR! - doskonale cykam fotki z rąsi. Materiału na trzy posty!

A kiedy po pomiarach, przymiarkach i pierwszych próbach sprzątania wróciliśmy do teściowego domu, był obiad z kapustką czerwoną. Om nom nom nom. Kto nie lubi czerwonej kapustki, niech mi odda swoją porcję. Potem rodzice wyruszyli w drogę powrotnę, a potem wrócili chłopcy, a potem zjedliśmy śledziki, a potem zasnęłam. Człowiek-impreza generalnie.

A teraz jest dziś i szukam świątecznych pomysłów na ozdoby i prezenty. O TAK, TAK! Właśnie tak: przeprowadzamy się w ten weekend, więc techniczne rzecz biorąc PO HALOŁIN i całym tym pomarańczowo-dyniowym szaleństwie. Mogę więc od razu, od poniedziałku, uderzać w klimat bożonarodzeniowy. Tym bardziej, że w sobotę w IKEA widziałam wielkie stoiska bombek, choinek, reniferów i światełek. OFICJALNIE: ZACZĘŁO SIĘ!